सूर सनईत नादावला
पूर नयनांत या दाटला
सांग विसरू कशी मी तुला

पुण्यवंतापरी या घरी जन्मले
सात जन्मांतले भाग्य जे लाभले
सात या पाउली विस्मरू मी कशी-
मूर्त आई तुझी वत्सला?

सान होते कशी मूक वेडी कळी
अमृताने तुझ्या वाढले मी खुळी
रोमरोमीं जयाच्या तुझ्या भावना
गंध विसरेल का गे फुला?

पूस डोळे नको हुंदके-आसवे
चालले गे जरी मी पतीच्यासवे
माउली तू मला साउली जीवनी
मी तुझी लाडकी प्रेमला !