नरजन्मामधिं नरा करुनि घे नरनारायण गडी
तरिच सार्थक मानवकुडीं

बा चौर्‍यांशीं लक्ष वेळ संसार पडला गळां
चिंतेचा पिकला मळा
दारधनाचा लोभ टाकुनी झटकर हो वेगळा
हा कसा उकलिशी पिळा
धनानिमित्तें जनापुढें तूं दाविसि नाना कळा
किति तुला मुलांचा लळा
तूं पडुं नको यांचे भरीं
तुझ्या हें खापर फुटतें शिरीं
तुला मी गोष्ट सांगतों खरी
आतां कर तांतडी
ही पुन: न ये बा घडी
तरिच सार्थक मानवकुडीं

निपट बावळा या विषयाच्या मागें लागसि कसा
कां होसी बा धड पिसा
वयोधनाची किति चंचळगति कां धरिशी भरंवसा
हें सकळ मनाला पुसा
उदरासाठीं दुर्धनिकांच्या पुढें पसरिसी पसा
किति उगाळशिल कोळसा
हें तुला शिकविलें कुणीं?
दयाळू नरनारायण धणी
अझुनि तरि करिं बा ही घोकणी
विषवल्लीची जडी
तूं म्हणशिल साखर खडी
तरिच सार्थक मानवकुडीं

नवसकामना करुनि मनामधिं म्हणशिल पुरुषोत्तमा
दे संतत विपुला रमा
विषयवासना तुला तुटेना मानसि या संभ्रमा
काय पुढें बोलशिल अधमा
किती प्रपंचामधें फिरुनियां पावसि विफलश्रमा
कां न करिशि भजनोत्तमा
हें कसें तुला भावलें
करावीं अचळा दारामुलें
मिळेना पुढतीं हें बाहुलें
कविरायाची उडी
दाविल भावार्णवाची थडी
तरिच सार्थक मानवकुडीं

संदर्भ-
म. वा. धोंड
मर्‍हाटी लावणी
सौजन्य- मौज प्रकाशन, मुंबई.

  संपूर्ण कविता / मूळ रचना