माउलीच्या दुग्धापरी आले मृगाचे तुषार,
भुकेजल्या तान्ह्यासम तोंड पसरी शिवार.

तुकोबाच्या अभंगाला मंद चिपळ्यांची साथ,
भरारतो रानवारा तसा झाडाझुडपांत !

पिऊनिया रानवारा खोंड धांवे वारेमाप,
येतां मातीचा सुगंध स्तब्ध झाले आपोआप.

अवखळ बाळांपरी पक्षी खेळती मातींत,
उभारल्या पंखावरी थेंब टपोरे झेलीत !

धारा वर्षतां वरुन बैल वशिंड हालवी
अवेळींच फुटे पान्हा गाय वत्साला बोलवी !

गांवानेंच उंच केला हात दैवी प्रसादास,
भिजुनिया चिंब झाला गांवदेवीचा कळस.

निसर्गानें दिलें धन द्यावें दुसर्‍यां, जाणुनी,
झालीं छप्परें उदार आल्या पागोळ्या अंगणी !

काळ्यामाळ्या करितात बाळें उघडीं नागडीं,
सांचलेल्या पाण्यामधीं नाचतात घडीघडीं !

नांगरली रानवाट आतां फुलेल रोपांनी
पान लागे चवदार शेतकर्‍यांना चिंतनीं !

स्‍नान झालें धरणीचें पडे सोन्याचा प्रकाश !
आतां बसेल माउली अन्‍नब्रह्माच्या पूजेस !

  संपूर्ण कविता / मूळ रचना