माझ्या मना रे ऐक जरा
हळवेपणा हा नाही बरा !

मधुमास तो मधुयामिनी
दिसले कुणी हसले कुणी
पहिलाच तो क्षण जीवनी
पडली कशी मज मोहिनी?
का भास तो होईल खरा?

आवेग तो श्वासातला
ते ओठ होते कापरे
उभयांतला उपचारही
विरली क्षणातच अंतरे
गेला अचानक तोल पुरा !

फसवेच ते वय कोवळे
फसव्याच त्या संवेदना
स्वप्‍नास निर्दय जाग ये
मागे मुक्या उरल्या खुणा
अंधार येई काय भरा