व्यर्थ हे सारेच टाहो, एक हे ध्यानात राहो
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची !

पैज जे घेती नभाशी आणि धडका डोंगराशी
रक्त ज्यांचे तप्त आहे फक्त त्यांना हक्क आहे
श्‍वास येथे घ्यावयाचा ! आग पाण्या लावण्याचा-
ऊरफाड्या छंद आहे, मृत्यू ज्यांना वंद्य आहे
साजिर्‍या जखमा भुजांशी आणि आकांक्षा उराशी
घाव ज्यांचा भाव आहे, लोह ज्यांचा देव आहे
माती हो विभूती जयांची, ही धरा दासी तयांची !

शब्द लोळाचे तयांचे, नृत्य केवळ तांडवाचे
सूर निद्रा भंगण्याला, छिन्‍नी भाकित कोरण्याला
जे न केवळ बरळती गोड गाणी कोरडी
जे न केवळ खरडती चंद्रतार्‍यांची स्तुती
झेप ज्यांनी घालुनी अंबरांना सोलुनी
तारका चुरगाळल्या मनगटाला बांधल्या
ग्रह जयांची तोरणे, सूर्य ज्यांचे खेळणे
अंतराळे माळती, सागरे धुंडाळती
वन्हीला जे पोळती, रोज लंका जाळती
ही अशी शेपूट जयांची, ही धरा दासी तयांची !

हस्तकी घेऊन काठी, केशरी घालून छाटी
राम ओल्या तप्त ओठी, राख रिपुची अन्‌ ललाटी
दास ऐसा मज दिसू दे, रोमरोमांतुन वसू दे
सौख्यनिब्बरश्या त्वचेशी वेदना ही ठसठसू दे
थेंब त्या तेजामृताचा मज अशक्ताला मिळू दे
कांचनातुन बद्ध जिण्या परिस पोलादी मिळू दे
जे स्वत:साठीच वाहे रक्त ते सारे गळू दे
रक्त सारे लाल अंती पेशीपेशींना कळू दे
अश्रू आणि घाम ज्यांनी मिसळुनी रक्तामधोनि
लाख पेले फस्त केले अन्‌ स्वत:ला मस्त केले
त्या बहकल्या माणसांची, त्या कलंदर भंगडांची
ही नशा आकाश होते, सर्जनाचा कोष होते
ही अशी व्यसने जयांची, ही धरा दासी तयांची !!