या व्याकुळ संध्यासमयीं
शब्दांचा जीव वितळतो.
डोळ्यांत कुणाच्या क्षितिजें..
मी अपुले हात उजळतो.

तू आठवणींतुन माझ्या
कधिं रंगित वाट पसरशी,
अंधार-व्रताची समई
कधिं असते माझ्यापाशीं..

पदराला बांधुन स्वप्‍नें
तू एकट संध्यासमयीं,
तुकयाच्या हातांमधला
मी अभंग उचलुन घेई..

तूं मला कुशीला घ्यावें
अंधार हळू ढवळावा..
संन्यस्त सुखाच्या कांठीं
वळिवाचा पाऊस यावा !