सखि शेजारिणि, तू हसत रहा
हास्यात पळे गुंफीत रहा

दीर्घ बदामी श्यामल डोळे
एक सांद्रघनस्वप्‍न पसरले
'धूपछांव' मधि यौवन खेळे
तू जीवनस्वप्‍ने रचित रहा

सहज मधुर तू हसता वळुनी
स्मित-किरणी धरि क्षितिज तोलुनी
विषाद मनिचा जाय उजळुनी
तू वीज खिन्‍न घनि लवत रहा

मूक जिथे स्वरगीत होतसे
हास्य मधुर तव तिथे स्फुरतसे
जीवन नाचत गात येतसे
स्मित-चाळ त्यास बांधून पहा