निरांजन पडले तबकांत
बाळ तर गेला समरांत

क्षणाआधिं तर तेवत होती
पूजेमधली प्रशांत ज्योती
दृष्ट कुणाची लागून कां ती
विझली निमिषांत

ओवाळुनही झाली नव्हती
तोंच उधळली मंगल आरती
कां पडली बाळाची आहुती
संगर-यज्ञांत

रागरागिणी आळवुन झाली
आयुष्याची कविता सरली
दुर्दैवाने माता बसली
भैरवी आळवीत

परक्यांना करण्यास्तव तर्पण
फूल पोटिचे केले अर्पण
निर्माल्याला तुडवूं नका पण
सोडा गंगेत

आतां मज द्या शव तरि आणुनी
झाकिन ते मी ऊर फाडुनी
भडाग्‍नि शोकानले देउनी
निजेन सरणांत