मी एकला वेड्यापरी येतो इथेच आणि
वाळूवरी आसूभरी लिहितो जुनी कहाणी !

हा तोच चंद्र आणि चौफेर तोच वारा
झुडुपास बिलगलेला खडकाळ हा किनारा
हे तेच ते सारे इथे, माझे मला न कोणी !

ते दृष्य आठविता माझे मला न ठावे
हा दोष काय माझा? हे का असे घडावे?
तो ढासळे ही आसवे मज आसरा म्हणोनी

मी जाणतो परंतु जाणून काय त्याचे
जाणील कोण आता हे बोल या मुक्याचे
ना बोलता माझी व्यथा गाई मनी विराणी