मी बोलु कुणा प्रभु सांगु कुणा
ही व्यथा मनाची तुझ्याविना

कळते न मला का दैव का छळी
फुलताच सुकावी सोनकळी
चुरली गळता अशी पायदळी
निर्माल्य असे हे वाहु कुणा

मी जाऊ कुठे नच वाट दिसे
कुणी सावरिता जगी होत हसे
हा संशय जीवित जाळित असे
जळताना हो संतोष जना

घायाळ जीवा आधार जरी
पुसती न आसवें कोणी तरी
तुजविण दुजे मज कोण हरी
तू तार-मार मज दयाघना