माझ्या विराण हृदयी पाहू नकात कोणी
आहे अजून ओली इष्कातली निशाणी

उधळूनी डाव गेला धुंदीत खेळलेला
सहवास यौवनाचा, लाभून यौवनाला
आता मुक्या स्मृतीने जळते उभी जवानी

बेहोष होऊनिया हितगूज जेथ केले
निमिषात त्या ठिकाणी सारे मिटून गेले
आता अखंड वाहे डोळ्यांमधून पाणी

मस्तीत प्रियतमेने ज्या फेकले फुलाला
दळभार त्या फुलाचा सारा सुकून गेला
आणि तरी तयाला येतोच गंध अजुनी