जीवन गगन मी पाखरू
स्वच्छंद लागे संचरू
झेपावते आसावते
त्याला कसे आवरू?

हाती तुझा दे हात गे
ओठांवरी दे ओठ गे
ये साजणी नाही कुणी
आता नको बावरू !

दोघे प्रवासी प्रीतीचे
खोट्या जगाच्या नीतीचे
थोडे धुके सारे फिके
ही शाल ये पांघरू

एकान्‍त काली भेटलो
मी रोमरोमी पेटलो
बेधुंद मी बेधुंद तू
सार्‍या जगा विस्मरू