हळूच कुणी आले ग काल मंदिरी
झोपेतच होते मी मंचकावरी !

वीरोचित चाल धुंद, मंदमधुर हास्य ते
श्यामल ते रूप गोड अजून मला भासते
धीटपणे वदला तो, "ऊठ उषासुंदरी !"

पुसले मी नाव न त्या, हसले तो हासता
फसले अन्‌ क्षणांत मी जवळी तो बैसता
कळले ना आणि कधी सरली ग शर्वरी !

माहित ना माझे मज दीप कधी लोपले
टेकुन शिर छातीवर त्याच्या मी झोपले
तोच उष:काल हो, झाले मी बावरी
झोपेतच अजुनी मी मंचकावरी !