घर थकलेले संन्यासी
हळूहळू भिंतही खचते
आईच्या डोळ्यांमधले
नक्षत्र मला आठवते

ती नव्हती संध्या मधुरा
रखरखते ऊनच होते
ढग ओढून संध्येवाणी
आभाळ घसरले होते

पक्ष्यांची घरटी होती
ते झाड तोडले कोणी?
एकेक ओंजळीमागे
असतेच झर्‍याचे पाणी

मी भिऊन अंधाराला
अडगळीत लपुनी जाई
ये हलके हलके मागे
त्या दरीतली वनराई