संगरीं वीराग्रणी जे धैर्यमेरू संकटीं
जन्मले या भारतीं
राष्ट्रचक्रोद्धारणीं कर्णापरी ज्यांना मृती
गाउं त्यांना आरती.

कोंदला अंधार मार्गीं खांचखड्डे मातले
तस्करांनीं वेढिलें
संभ्रमीं त्या जाहले कृष्णापरी जे सारथी
गाउं त्यांना आरती.

स्वार्थहेतूला दिला संक्षेप ज्यांनीं जीवितीं
तो परार्थी पाहती
आप्तविस्तारांत ज्यांच्या देशही सामावती
गाउं त्यांना आरती.

देश ज्यांचा देव त्याचें दास्य ज्यांचा धर्म हो
दास्यमुक्ति ध्येय हो
आणि मार्कंडेयसे जे जिंकिती काळाप्रती
गाउं त्यांना आरती.

देह जावो देह राहो नाहिं ज्यांना तत्‌क्षिती
लोकसेवा दे रती
आणि सौभद्रापरी देतात जे आत्माहुती
गाउं त्यांना आरती.

जाहल्या दिङ्मूढ लोकां अर्पिती जे लोचनें
क्षाळुनी त्यांचीं मनें
कोटिदीपज्योतिशा ज्यांच्या कृती ज्यांच्या स्मृती
गाउं त्यांना आरती.

नेटकें कांहीं घडेना, काय हेतू जीवना
या विचारीं मन्मना
बोधितों कीं, "एवढी होवो तरी रे सत्कृति
गा तयांची आरती.

  संपूर्ण कविता / मूळ रचना