बलसागर तुम्हि वीरशिरोमणि कोठें तरि रमलां ।
आश्वासन जिस दिलें तिला कां विसरुनियां गेलां ॥

पेरियलें जें प्रीतितरूचें बीज हृदयिं त्याला ।
अंकुर येउनि सुदृढ तयाचा वृक्ष असे झाला ॥

सुंदर तुम्ही मूर्तिमान तच्छायेला बसलां ।
चित्र असे हृदयांत कोंदतां ठाव न अन्याला ॥

पांडुकुमारा पार्थ नरवरा, राखा वचनाला ।
निश्चय माझा नढळे जरि हा कंठ कुणीं चिरला ॥