अनंता तुला कोण पाहूं शके?
तुला गातसां वेद झाले मुके.
मतीमंद अंधा कसा तू दिसे?
तुझी रूपतृष्णा मनाला असे.

तुझा ठाव कोठें कळेना जरी,
गमे मानसा चातुरी माधुरी.
तरूवल्लरींना भुकी मी पुसें,
"तुम्हां निर्मिता देव कोठें वसे?"

फुलें सृष्टिचीं मानसा रंजिती,
घरीं सोयरीं गुंगवीती मती,
सुखें भिन्‍न हीं, येथ प्राणी चुके
कुठें चिन्मया ऐक्य लाभूं शके?

तुझें विश्व ब्रह्मांड, ही निस्तुला-
कृती गावया रे कळेना मला.
भुकी बालका माय देवा चुके,
तया पाजुनी कोण तोषूं शके?

नवीं भावपुष्पें तुला वाहिलीं,
तशी अर्पिली भक्तिबाष्पांजली
तुझ्या पद्मपत्रावरी ती स्थिरो
प्रभो ! कल्पना जल्पना त्या हरो.